Eens een heel ander verhaal over yoga. Want wat hebben yoga en de Compostela gemeen? Voor mij persoonlijk ontzettend veel. We weten inmiddels dat yoga niet alleen fysiek is maar ook een mentale kwestie is.
Voordat ik vertrok op mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela had ik mij voorgenomen om elke dag yoga te doen. Fysiek dan. Toen ik aankwam in Santiago had ik geen dag aan yoga gedaan, maar besefte ik me dat ik elke minuut van de dag aan yoga had gedaan.
10 maart 2016 stond ik met mijn 10 kilo zware rugtas aan de voet van de Pyreneeën, klaar voor een 850 km zware tocht. Over de Pyreneeën, naar Pamplona, de hoogvlakten van de Meseta, Leon, de klim naar het zwart/witte landschap van O' Cebreiro, de groene vlaktes van Galicië, om uiteindelijk aan te komen in Santiago.
Hoe heb ik dat gedaan? Geen flauw idee. Het was alsof ik soms geholpen werd, en soms leek het net alsof er iemand met me meeliep. Niet alleen ik ervoer dat, meerdere mensen hadden dat 'idee'. Een Amerikaanse die ik vaak sprak was eens een colletje opgeholpen. Iemand ondersteunde haar rugzak terwijl ze het steilste stuk naar boven liep. Eenmaal boven wilde ze haar helper bedanken. Ze draaide zich om, maar er was niemand. Ze stond helemaal alleen.
Ik vond aan het begin van een etappe een stok. Het ding stond zo geprikt in de sneeuw. Het was een pelgrimsstok. Achtergelaten voor wie? Ik nam het ding mee, en die etappe was de zwaarste etappe van heel mijn tocht. Over oude pelgrimswegen, door de bossen, de wegen begroeit met oude boomwortels. Hangend op de stok strompelde ik naar de herberg. En ik wist toen, deze stok stond daar niet toevallig. Ik heb de stok grotendeels meegenomen, en weer ergens achter gelaten, voor wie hem nodig zou hebben.
Het volhouden, het doorbijten, maar ook het genieten en jezelf verbazen zijn dingen die ik daar heb geleerd, en terug vind in yoga. Het overgeven aan de houding, soms het doorzetten, en je zal merken dat je wordt beloond. De volgende keer zal het beter gaan. Het lichaam is sterker dan je zelf denkt!
En waren dagen dat ik zo vreselijk veel pijn had, dagen langs snelwegen, dagen zonder ontbijt, dagen zonder warm water, of uberhaubt water en nachten op slaapzalen met snurkconcerten.
Ik heb eens schreeuwend in een wijnranken veld met mijn stokken gegooid, vervolgens in tranen uitgebarsten. Reden: Vanuit de verte zag ik een dorpje, maar het was verder dan ik dacht. Het dorp kwam maar niet dichterbij. Vervolgens besefte ik dat het dorp echt niet dichterbij kwam als ik bleef huilen en met mijn stok wijn probeerde te maken.
Dan moet je daar doorheen. Afstemmen op de kracht van boven, ademen naar de buik zijn dingen die mij ontzettend hebben geholpen. (Lees Boek: Ki van Hans Peter Roel, aanrader).
Als het moeilijk wordt in een houding zijn dat de dingen waar je op moet letten.
Zoals de Camino de Santiago mij riep, zo riep ook de yoga. Na mijn terugkomst in Nederland in April ben ik in september gestart met de docenten opleiding, waar levensvragen werden beantwoord. Niet lang daarna ben ik voor mijn grote liefde naar België verhuist, waar ik het geluk had om een yoga schooltje op te zetten voor de KwB Hulsen.
Door de weg naar Santiago kon ik belangrijke besluiten in mijn leven nemen, en het leven leiden waar ik van droomde. Maar ook op het leven vertrouwen.
"Loop de camino ook door Hulsen?" vroeg ik aan Marty toen we bij de abdij van Postel naar een kilometer bord keken met: Santiago 2500 km, gevolgd door de mij zo bekende Jacobs schelp die de juiste richting aan gaf. "Volgend mij wel." Zei Marty.
De weg naar Santiago loopt inderdaad door Hulsen, en achter ons huis ook nog.
En zo is de cirkel rond. De weg roept weer. In 2018 willen we de weg naar Lourdes wandelen, over één van de oudste pelgrimswegen van Frankrijk: Le Chemin Voie de Piemonts.
Gegarandeerd prachtige verhalen en veel inspiratie voor de yogalessen :)
